عشق و عطش(امام حسین)

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ى احزان شود روزى گلستان، غم مخور
سرانجام، دوران انتظار و نهان بودن آخرین منجى، به سر مى‌رسد و به زودى، سپیدى صبح بر سیاهى شب چیره خواهد شد؛ (ألیس الصّبح بقریب). آن زمان دور نیست؛ (إنّهم یرونه بعیداً و نراه قریباً)  و این انسان است که با انتخاب خود و فراهم آوردن زمینه ى ظهور، مى‌تواند بر پا بماند و خود را با این حرکت منظّم هستى، هماهنگ کند و در این فرجام نیک آفرینش، سهیم باشد و به رستگارى برسد، و نیز مى‌تواند حرکتى نکند و وظیفه ى خود را به نهایت نرساند. آن وقت، ظلمِ فراگیر، زمینه ساز قسط و عدل مى‌شود و سیاهى، زمینه ساز نور مى‌شود و در دل تاریکى ها، چراغ‌ها افروخته مى‌شود. اکنون شایسته است به دو نکته توجه کنیم:

۱٫ پیروزى حتمى سپیدى بر سیاهى
این درس قرآن است: (جاء الحقّ و زهق الباطل)  اگر حق را بیاورى، باطل مى‌رود، امّا اگر حرکتى نشد، باطل به میدان مى‌آید و با این وجود، باز باطل نابود شدنى است. باطل، زمینه‌هاى فساد و نابودى را در نهان خود دارد. زیرا کسى که خلاف قانون‌ها و سنّت‌هاى حاکم بر هستى مى‌رود، ناچار در معرض زوال است. خوب است به جملات زیر توجه کنیم:
«چه قدر امروز به سپیده ى فردا نزدیک است،»
مردم، در واپسین حرکت تاریخ و آخرالزمان، گران مردى از فرزندان من، ظهور خواهد کرد. هنگامى که پرچمش به اهتزاز در آید، شرق و غرب جهان را روشن مى‌سازد. با ظهور او، موجى از شادى و نور، عالم گستر مى‌گردد.
این جملات امید بخش، از زبان مهربانى در تاریخ ثبت شده که رنج نسل‌ها را از گذشته‌هاى دور دیده، براى آن برنامه ریخته، در نگاه و عمل، همه ى آن‌ها را منظور داشته است. آن، نگاه مهربان على(علیه السلام) است که چنین زیبا، پایان تاریخ را به تصویر مى‌کشد. سرچشمه ى عشق على(علیه السلام) محبت خالق هستى است. در روایت دیگرى آمده است: «اگر کسانى که از درگاه الاهى روى گردانده اند، اشتیاق خداوند به آنان مى‌دانستند چگونه است، از شدّت شوق، قالب تهى مى‌کردند و جان مى‌باختند.»
بنابراین، محبتِ همراه حکمت حق، حاکمیّتِ عدالت را به زمین بر مى‌گرداند و این، یک ضرورت است.

۲٫ نقش دعا در تعجیل فرج
ما، شبى دست بر آریم و دعایى بکنیم         غم هجران تو را چاره زجایى بکنیم
سایه ى طائرِ کم حوصله، کارى نکند        طلب از سایه ى میمون هُمایى بکنیم
محبّت و حکمت و عزّت که تجلّیّاتى از جلوه‌هاى الله است، زمان ظهور را تعیین مى‌کند. از طرف معصومان(علیهم السلام)، زمانى براى ظهور تعیین نشده است. تنها آمادگى و زمینه سازى سریع تر، همراه دعا و التجا به درگاه خدا، لحظه ى ظهور را نزدیک مى‌کند. حضرت صاحب الامر(علیه السلام) در توقیعى که خطاب به اسحاق بن یعقوب صادر شده، مى‌فرماید: وأکثروا الدّعاء بتعجیل الفرج؛ فإنّ ذلک فرجکم.
امام حسن عسکرى(علیه السلام) نیز دعا براى تعجیل فرج را شرط رهایى از فتنه‌هاى دوران غیبت دانسته، مى‌فرماید:
به خدا سوگند! غیبتى خواهد داشت که در آن، تنها کسانى از هلاکت نجات مى‌یابند که خداوند او را بر قول به امامتش ثابت قدم داشته، در دعا براى تعجیل فرجش، موفّق کرده است.
دعا براى تعجیل فرج، از چنان اهمیّتى برخوردار است که امام صادق(علیه السلام)مى فرماید:
هر کس، بعد از نماز صبح و نماز ظهر بگوید: خداوندا، بر محمد(صلى الله علیه وآله وسلم) و خاندان او درود فرست و در فرج ایشان شتاب کن، نمیرد تا قائم را دریابد.
بنابراین، شیعه ى منتظر، باید در طول شبانه روز، اوقات نماز و همه ى ایّامى که در آن‌ها به دعا سفارش شده، دعا براى تعجیل فرج را یک تکلیف و وظیفه ى مهمِّ عصرِ غیبت بداند و آن را فراموش نکند. دعا براى تعجیل فرج، دعاى همیشگى پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) و ائمه ى اطهار(علیهم السلام) و ملائکه ى آسمان‌ها بوده و هست.
به هر تقدیر، کسانى که خواستار دیدن عصاره ى خلقتند،  طالب حضور بهترین آفریده ى خدایند را، به دعا براى تعجیل فرجش روى مى‌آورند. چون، تأثیر دعا در نزدیک شدن فرج را باور کرده‌اند.
در میان بنى اسرائیل، دعا سبب شد تا حضرت موسى(علیه السلام) صد و هفتاد سال زودتر از وقت تعیین شده، براى نجات بنى اسرائیل برانگیخته شود؛  که در این امّت، خود امام موعود(عج) هم اصرار بر ظهور دارند و در چیدن پایه‌هاى آن، مخفیانه مى‌کوشند.
آرى، سرانجام، انتظار، پایان مى‌پذیرد و سپیدى بر سیاهى پیروز مى‌گردد.
به امید آن روز.

منبع :mahdi313.com